Koronavirüs nedeniyle artık her gün birden fazla dostumuzun acı haberini alıyoruz.
Sosyal medyadaki paylaşımların bir çoğu bu üzücü haberlerle dolu.
Ölüm haberleri ile sarsılıyoruz, üzülüyoruz. Çaresizliğimiz ve acizliğimizin daracık çemberinde sıranın bize gelmesini bekliyoruz.
Ölen kardeşlerimizin cenazelerine katılamıyoruz. Son yolculuklarında üzerlerine birkaç kürek hatıra bırakamıyoruz. Son dualarına “amin” bile diyemiyoruz.
İnsanlığa böyle bir hayat bile bile dayatıldı mı, yoksa gerçekten hayatın akışı içerisinde meydana gelen bir virüsle mi mücadele ediyoruz bilmiyorum. Ancak bildiğim tek şey bunca kısıtlamaya, bunca acı habere rağmen hala toplum olarak kurallara hep birlikte uymuyoruz. Bu duyarsızlığımız yüzünden ailemize, dostlarımıza, sevdiklerimize zarar veriyoruz.
Aslında virüsün bulaşma şekli belli. Herkes birey olarak virüsle mücadele etmek için ne yapması gerektiğini çok iyi biliyor. Maske, mesafe, hijyen. Toplum olarak bu kurallara on beş gün harfiyen uysak virüsün yayılma hızını ve zarar vermesini önleyeceğiz.
Bütün bu yaşananlara rağmen maskesini kolunda ya da çenesinin altında taşıyanlar, hasta olduğunu bildiği halde dışarı çıkanlar en basit ifadesiyle katil bir suç örgütünün üyeleridir.
Devletimiz hayatın normale dönmesi için her gün yeni yeni tedbirler alıyor. Bir yıldır sağlık ordumuz onlarca şehit vermesine rağmen hala canla başla çalışıyor. Bizler ise hepimiz için artık sıradanlaşan günlük ölü ve vaka sayılarını normal bir haber olarak izlemeye devam ediyoruz.
Hislerimizi, duygularımızı her geçen gün kaybediyoruz.
Kurallara uymadığımızdan dolayı hem kendi hem de toplumun yaşam çemberini her geçen gün daraltıyoruz.
Kurallara uymayarak insanlığa ait binlerce yıllık yaşam kültürümüzden kendimizi mahrum ediyoruz.
Hep birlikte bilinçli bir toplum refleksiyle kurallara uyarak bir an önce normal yaşantımıza dönmeye katkı sağlayalım.
Eğer bunu yapmazsak normale dönmeyi başarabilirsek hayatımızın bir çok değerini kaybettiğimizi anladığımızda hepimizi keşkelerle dolu mutsuz bir hayat bekliyor.
