Yaşamın özü insanın dengesidir. Hayatla mücadele bizi başarıya götürür. Gönül evrenimize dokunan ne çok şey var.
İçimizde tuttuklarımız ve hakkıyla uğurladıklarımız.
Ne büyük bir serüven yaşamın özü.
Bilinmezliklerin çetesi gibi bazen içimiz.
Salına salına esen bir rüzgarın gölgesindeki ağacın dalına konar gider gibi umutlarımız.
Kuş yuvası misali savunmasız ümitlerimiz.
Bir de benliğimizin özü var ki...
En derinlerimizde misafir ettiğimiz hayallerimiz...
Yaşama tutunmak ne zor şey
Ümit ettiği yerden vuruluyor içimiz ve aslında
İlmik ilmik içimize istediklerimiz bakmışız ki
Terk edivermiş ruhumuzu...
Gönül hazinemize baktığımızda
Zihnimizden süzülen sığ kalmış düşüncelerimiz...
Kaldırıyor yerinden düşüncelerimizi...
Yeniden dercesine hayat
Yeniden diyor...
Yeniden düşün, yeniden sev, yeniden başla
Ve bekle diye ekliyor diğer yanımız.
Ruhumuzun incelikleri sarıp sarmalıyor gönül evrenimizi...
Dergahımız değişmiyor gönlümüz ne söylese de
Yine bildiğini okuyor yaşam serüvenimiz.
Bilmediğimiz yerden vururcasına bizi
Tam da o yerden esiyor rüzgarımız.
Esintisine yaslanırcasına, Yaşlanmış düşüncelerimize can veriyoruz belki.
Belki küçük bir esinti
Öksüz bırakılmış umutlarımıza can suyu...
Nitekim, ümitler köprüsünde can buluyor insan...