Sevgide bereketsiz zamanlar yaşıyoruz. Sınırsız sevgiler yerini sınır tanımayan tahammülsüzlüklere bırakıyor. Anlayış çemberimize bir diğer halkayı eklemekten kaçınıyoruz.

Anlayışımızın kontrolsüzlüğü bizleri çoğu zaman kırıcı birer birey haline getiriyor.

Etrafımıza bir bakalım, nice güzel detaylar var evrende.

Kaçımız bunun farkındalıklarımız o ayrı...

Kırıyoruz ben buyum diyoruz,

Üzüyoruz ben buyum diyoruz. Oysa geriye dönüp baktığımızda kırdıklarımızla duyguları dağıtmışız. Güzel duygular her zaman uğramıyor yüreğe. Kıymetli bir misafir gibi ağırlamalı o duyguları içimizde.

Zaman bizi değil, biz zamanı yönlendiririz.

Bizler yüreğimize şekil veririz. Karakter yapımızı bizler seçeriz. O yüzden iyilik ve güzellikleri seçelim ki iyi ki diye anılalım.

Kahve keyfimiz nasıl bize huzur veriyorsa yüreğimizde güzel duygular beslemek de bir o kadar huzur verir.

Güç kaynağımız yine kendimiziz...