Ne yazık ki ülkemizde özel ve devlet gerçeği var. Yani parası olan özele, parası olmayan devlete. Ne üzücü bir durum değil mi?
Eğer paran yoksa, insan kendi ülkesin de ikinci sınıf insan olabiliyor. Ben özel hastaneye gittiğimde doktorlar gerçekten muhteşem konuşuyor hatır soruyor. Devlet hastanesine gidiyorum, ‘merhaba diyorum’ içeriye girince çoğundan bir merhaba bile alamıyorum. Daha kapıdan adım atıyorsun, ‘neyiniz var’ diye soruyorlar. Evet, bunun cevabı da hazır ‘vakit yok’.
Ya bir ‘merhaba’ demeye de mi vakit yok. Ben özelikle iki kere üç kere cevap alıncaya kadar söylerim. Çoğu zaman cevap da alamam. Yabancı ülkeye giden doktorları düşünüyorum da orada ne kadar insan ilişkileri kuvvetli olmalı.
Uzun yıllar, Hollanda da yaşadım. Oradaki doktorların tutumunu çok iyi biliyorum. Kendi insanından sakındığın merhabayı, ilgiyi başka ülkede kat katını vermek zorundasın. Ha şu da var, yabancı ülkede ki doktorlar bizim doktorlarımızın bilgide tırnağı bile olamaz. Bizim beklediğimiz devlet hastanelerinde biraz daha güler yüz. Zaten gayet güzel muayene olabiliyoruz. İnsan, hasta hasta gidince morali bozuk oluyor. Birde böyle bir durumla karşılaşınca daha çok morali bozuluyor.
Keşke herkesin parası çok olsa, herkes özel hastanelere gidebilse. Bu sorundan herkes şikayetçi. Sağlık da, özellikle özel ve devlet olmamalı. Sokağa çıksam, elime bir mikrofon alsam, 10’da 9’u benimle aynı fikirdedir.
Bir an önce sağlık da eşit şartlar olsun. Parası olan iyi şartlarda tedavi edilirken, parası olmayan aylarca sıra beklemesin. Ya özel hastaneler devlete bağlansın. Ya da devlet hastaneleri özel gibi hizmet versin.
Hiç kimse kendi vatanın da ikinci sınıf olmasın...
